* * * 

خورشید مرده بود و هیچکس نمی دانست

که نام آن کبوتر غمگین

* * *

روسپی های پاکدامن را به خاطر پاکدامنان هرزه از شهر می رانند

* * *

من نسلی متفاوتم که از امروز گرگ را به حراست گوسفندان گماشته ام

و کرکسها را به جای کبوتران

به آسمان پرواز داده ام...

که نسل من همیشه تشنه بود نه چشمه !!!!

* * *

با هیچکس به کشتن من مشورت مکن!!

ترسم خدا نکرده پشیمان کند تو را

* * *

ای برونت پر سکوت و سینه ات آکنده از فریاد

از چه اینسان لب فرو بستی و اندر خویشتن هستی

گرچه دردت هست

لحظه ای بگشا لبت را

هرچه باداباد...

* * *

دلگرمی روزهای سردم نشدی

شادابی رنگ و روی زردم نشدی

صد بار تو را صدا زدم با دل تنگ

ای عشق تو هم چاره ی دردم نشدی

* * *

اگر مرا و تو را زندگی بهم نرساند،

همین نیاز که با هم شریک درد و غمیم

برای بودن ما افتخار آمیز است

* * *

...درسته کوه دردی

درسته خیلی دوری

درسته عادت تو

فقط شده صبوری

درسته سهمت اینبار

از فاصله زیاده

درسته گم شدی باز

تو گرگ و میش جاده

تو مثل من شکستی

سنت عاشقی رو

خوب می دونم سهم من

فاصله میشه از تو...

* * *

* اگر یک شاخه از تنهایی من بر زمین افتد

بپوشاند زمین را

جنگل خاموش تنهایی *

* * *

تا با توام

بیشتر از همه ام

تا با خودم کمتر از همه ! ! !

* * *

((حسرتی کال برای روز پدر))

پدر وقتی می رفت خدا حافظی را فراموش کرد و رفت ،پدر رفت و نامه ای هم نداد،پدر چند سالی می شود که تولد من از یادش رفته و بدون حضورش شمع ها را بدون هیچ آرزویی فووت می کنم.

من فریادی برنیامده ام بر لکنت همیشگی جهان و اتفاقی نیفتاده در ذهن بارور خدا،

که مسیح را اگر به نطفه نمی نشست جهان برای همیشه چیزی کم داشت،

آنگونه که اینک مرا از ناسروده ترین شعر جهان به حنجره دارم؛

باری، باری؛

مسیح را جز اینگونه زادن اگر تولدی بود تمام روسپیان؛

کودکان خویش را مسیح می خواندند و جای هر درختی در جهان

یک جفت چشم مشکی

و غروبی که هیچوقت ندیدمش

نیمکت خالی

و یاد تو

که مثل یک رهگذر غریبه... می آید و می رود

من می مانم و یک مشت تنهایی

که هر روز

تا لب جاده خاکی

بدرقه اش می کنم